Dark Rogue

Neko

Na starym forum tak sie zastanawialam czy aby nie wstawic swojego opowiadania, ale pomyslalam ze byloby nieladnie wstawiac opo z x-menami na forum o tematyce wschodniej. Mam nadzieje, ze nie bedziecie mi mieli tego za zle ^^

Weszła do pustego mieszkania. Zamknęła drzwi. Po omacku znalazła kontakt, zapaliła światło. Zdjęła buty. Powiesiła kurtkę na wieszaku. Położyła klucze na komodzie i weszła do salonu, znajdującego się tuż po przedpokoju. Robiła te rzeczy machinalnie, a gdyby ktoś ją zapytał o jakąkolwiek czynność, którą zrobiła przed chwilą nie byłaby w stanie odpowiedzieć na żadne z tych pytań. Stała tak w salonie i niewidzialnym wzrokiem ptrzała na sypialnie. Niczym fala ogarniająca piasek na plaży przypłynęły do jej świadomości jakieś wspomnienia, które nie wiadomo skąd się brały. Wszystkie obrazy zataczały się w jej głowie zostawiając bliznę na jej wewnętrznym uosobieniu. Przez chwilę stała zamyślona, próbując oddalić te przerażające widoki, przegnać je inną myślą, po czym lekko, prawie niezauważalnie drgnęła, jakby ocnkąwszy się z transu. Zgasiła światło. Otaczająca ją ciemność dała jej poczucie bezpieczeństwa i odegnała wszystkie wspomnienia siłą wkradające się do jej podświadomości. Po ciemku dotarła do kanapy i usiadła powoli, mając wrażenie, że cisza panująca dookoła wgryza się jej w uszy. Zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu. Powoli zaczynała rozróżniać dźwięki składające się na tę ciszę: brzęczenie lodówki, hałas samochodów na ulicy, tykanie zegara. Nagle przechodzi przez nią zimna fala dreszczy. Jej wewnętrzna część krzyczała: ktoś tu jest! Więc zerwała się szybko z kanapy. Poczuła mocny uscisk w głowie. Straciła kontakt z rzeczywistością.

Obudziła się pare godzin później. Leżała już na łóżku. Skąd się tu wzięła? Otworzyła oczy, był środek nocy i odczuwała jakiś wewnętrzny niepokój. Wszystko wydawało się być na swoim miejscu, chociaż w ciemności niewiele można zobaczyć. Coś jej jednak podpowiadało, że ktoś się zbliża. Zaczyna dostrzegać, że tuż przed nią mrok zaczyna gęstnieć, pulsować, przybierać fantastyczne kształty, jakby był żywą istotą. Strach, który ją ogarnia, nie ma w sobie nic ludzkiego. To strach zwierzęcia, któremu grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Nawet jeśliby sobie wmawiała, że to sen, zwidy, ciało jej nie posłucha, jakby wiedziało więcej niż ona. W końcu dopada ją panika, chce się zerwać, ale nie może się ruszyć, próbuje krzyczeć, ale żaden dźwięk nie wydobywa się z jej ust. Nie wie o co chodzi. Co się stało i gdzie jest. Jest kompletnie sparaliżowana. Tak jest tym wszystkim rozdrażniona, że chce jej się płakać. Ścisnęła mocniej oczy, by nie dać ponieść się emocjom. Ktoś idzie. Usłyszała ciche stąpanie na posadzce.
-O już się obudziłaś- stwierdził głos, który jak echo, tyle że nabierające na sile wdzierało się do jej uszu. Miała już tego wszystkiego dość. Co się z nią do jasnej cholery dzieje!?- Nie martw się to tylko efekt uboczny- rzekł starszy mężczyzna zapalając światło. Efekt uboczny?! O czym on do cholery plecie!?- pomyślała z przerażeniem. Usiadł na krześle, przysuwając je bliżej dziewczyny.- Zaraz powinno przejść. I o ile się nie mylę to powinno nastąpić po 4, 3, 2, 1iii... Bum!
-Ty... Jesteś psychopatą!- stwierdziła z lękiem dziewczyna.
-Nie, po prostu wykonałem swoją robotę- powiedział z uśmiechem przyglądając się poszkodowanej z niemałą uwagą. Była taka jaka powinna być. Jest niebywale do niej podobna. Te rysy twarzy. Zielone, ciskające piorunami dzikie oczy. Kasztanowe, kręcone włosy opadające na ramiona. Ten zadziorny charakter i te wredne uosobienie, którego jak dotychczas żadnym sposobem nie dało się ujażmić. Zupenie taka jak jego dawna wspólniczka. Dziewczyna zaczęła głośniej oddychać. Bała się jak nigdy. Choć określenie nigdy tutaj nie pasuje. Nie potrafiła powiedzieć co wydażyło się poprzedniego dnia po powrocie do domu. Nie wiedziała w ogóle kim jest i kto jest jej rodziną. Czy ma znajomych, czy ma ulubione danie i jaki jest jej ulubiony serial. Nic. Kompletnie nic. Zupełna pustka. Czyżby wyssali mi wspomnienia?- zapytała samą siebie. Jednakże nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Po chwili zaczął ją powoli drażnić przenikliwy wzrok niebieskich oczu. Kim ten facet w ogóle jest?
-Czy ja pana znam?- zapytała kulturalnie
-Nie.
-A pan zna mnie?
-Nie.
-Więc co ja tu do cholery jasnej robie!?- mężczyzna zachichotał pod nosem. Tak jakby powiedziała coś bardzo zabawnego.
-To nie było śmieszne, a raczej coś w stylu pytania, na które żądam odpowiedzi- syknęła.
-Oj, oj... Nawet charakter masz po niej, jestem z ciebie dumny- stwierdził z uśmiechem na twarzy.
-A kimże ona jest, że jest pan aż tak ze mnie dumny, co?
-Ach, bym zapomniał. Nie jesteś może głodna?- spytał ni stąd ni z owąd, perfidnie ignorując pytanie młodej. Ale w sumie to do tej pory nie zwracała uwagi na ból brzucha, jednakże wprawdzie była głodna. I to bardzo. W jednej chwili jej złość odeszła w zapomnienie. Skoncentrowała się tylko i wyłącznie na jedzeniu, więc trzeba było wysilić się na grzeczność
-A co ma pan do zaoferowania?- spytała cichutko. Przyjrzała się bardziej podstarzałej już twarzy. Pomimo żadnej zmarszczki można było od razu poznać, że nie jest już najmłodszy. Spod brwi na świat spoglądały niebieskie mądre acz zmęczone oczy. A przynajmniej tak jej się wydawało w tym świetle. Pod nosem znajdowały się wąskie usta, które od czasu do czasu wyginały się w grymasie uśmiechu. Na ramiona lekko opadały srebrne włosy.
-No cóż...- zaczął ale po chwili przystanął, żeby sobie przypomnieć co znajdowało się w lodówce.- Począwszy od kanapek z serem i szynką do zepsutego hamburgera, proponowałbym kanapki- powiedział z uśmiechem na twarzy
-Więc zdaje się na pańską pomyślność-mruknęła i westchnęła po cichutku.
-Erik Magnus Lenshaerr, po prostu Magneto- rzekł wystawiając rękę w jej kierunku.
-A ja...- wybałuszyła szeroko oczy. Dopiero teraz wspomniała sobie, że zupełnie nie ma pojęcia kim jest.
-Marie D'Ancanto- podpowiedział mężczyzna, choć sam wcześniej powiedział, że jej nie zna i ruszył do kuchni.
Tymczasem Marie, jak to powiedział Erik zaczęła dogłębnie zastanawiać się jak to możliwe, że nie pamięta niczego. Czyżby podstępem bezczelnie skradziono jej wspomnienia? Czyżby nikt wcześniej nie pomyślał o tym, że może ona odczuwać potem nie tylko zaskoczenie ale też i nieszczęście z powodu nieznanej jej przeszłości?
-Wszystko to jedna wielka kupa gnoju- warknęła pod nosem i opadła ciężko na łóżko.

Obiecuje ze nastepne podziele na kilka notek, zebyscie sie za bardzo nie meczyli moim beztalenciem ^^ (jesli kto woli moge podac bloga :D:D)

Viccis

Woah, zaskoczyłaś mnie pozytywnie! Lepsze, niż ten mój chłam!
No cóż, co mogę powiedzieć, niecierpliwie czekam na ciąg dalszy :) :hamster_beautiful:

Kitty

neko czytałam opowiadania na twojej stronie
:hamster_bigeyes:

podobało mi sie najbardziej to w którym występuje Kitty :hamster_explain:

Sadsomoko

Podasz adres bloga.? :hamster_bigeyes:

Bo jest bardzo ciekawe i wciągające.!^^

Arisa

Właśnie daj bloga xD
A piszesz może fanficki :hamster_explain:

? xDD

Neko

Hmm... No jesli tak bardzo chcecie ^^ Cieszy mnie to ze Wam sie podoba :D [link widoczny dla zalogowanych]
Fanfiki moge pisac, chcialam nawet pisac o hide, ale mi sie odechcialo. Jesli ktos chce "zamowic" ficka to poprosze tylko podac osoby wystepujace w nim a reszt gotowa :D

Kitty haha nie watpie ze ten moment podobal Ci sie najbardziej xD

Arisa

Hah, przejrzę tego Twojego bloga ^^.